‘Niets is zeker, en zelfs dat niet’. Mijn favoriete spreuk van Lucebert. Dat met die kassen bij Oudeschip, daar hoorden we niks meer van. Geruststellend, en vervolgens dacht ik er ook niet meer aan.
Zo gaat dat. Er komen nieuwe zaken waar men zich over opwinden kan. Zaken van groot belang; de politiek weet ons altijd goed bezig te houden. Naar Afghanistan, of niet? Kortingen in het hoger onderwijs, misstanden in de zorg, overstromingen, het tekort aan strooizout, en wie is verantwoordelijk, wie kunnen we de schuld geven?
Bij mij in de buurt bouwde een boer een nieuwe stal. Het is een moderne boer, dus een moderne stal. Het ziet er niet uit. Beton en plaatstaal. Over het vlakke weiland kijk ik er op uit. Het is best een eindje weg, maar niets staat tussen mij en die schuur in de weg, en dat is wel jammer.
Toch went het, merk ik. Wat niet went is het licht ’s avonds en ’s nachts. De moderne boer heeft altijd het licht aan in de stal. Vast omdat de koeien dan meer melk geven, want waar zou het anders goed voor zijn? Niet leuk, dat licht. ’s Nachts moet het donker zijn vind ik. Wellicht een heel ouderwets standpunt, maar ja ik voel me er beter bij, en ik ben zelf de maat voor mijn eigen overtuigingen en standpunten.
Tolerant en genuanceerd als ik ben probeer ik me voor te stellen dat de boer in deze tijden nauwelijks rond kan komen, volledig aan de ketenen van de bank loopt, en, helaas, helaas, zo efficiënt mogelijk melk moet produceren. Dus licht moet maken in de stal. En geen geld over had voor gordijnen in de stal.
Redelijke en rationele gedachten, maar voor de rest ben ik boos. Boos op het licht, boos op de boer, boos op de consumptiemaatschappij, boos op het kapitalisme, boos op de politiek, dat ze geen beter alternatief hebben, boos op de filosofen, dat ze geen beter levensconcept voor de mens uitdenken.
Boos zijn is vervelend. Ik wil niet boos zijn. Gelukkig heb ik geleerd dat mijn boosheid iets minder wordt als ik concreet iets doe om de wereld een heel klein beetje te verbeteren. Dus schrijf ik nu weer over, en vooral tegen de kassenplannen bij Oudeschip, als plaatsvervangende boerenstal, want daar kan ik vast niks meer aan doen, die staat er al. De kassen nog niet! En ik schrijf tegen het Monster Eemshaven, en tegen de kortzichtigheid en domheid van de politiek.
Tegen zijn is altijd een beetje een zwaktebod, vind ik. Ik ben dus ook vóór. Voor ruimte, voor natuur en natuurlijkheid, voor bewust leven, voor sociaal leven, voor de menselijke maat, voor de dieren, voor groen, lucht en ruimte, voor minder consumeren, voor, voor… voor al die dingen die alle mensen eigenlijk ook wel willen, maar die op een of andere manier altijd onder druk staan.
Niets is zeker… maar één ding is wel zeker, er zit een duiveltje in de mens, een duiveltje van hebzucht en begeer, dat als je even niet oplet voortdurend weer de kop opsteekt. Het houdt nooit op, dat is zeker.
Dick Toering
RSS Feed